قرنطینه

برای خریدن نان و مایحتاج بیرون میروم ،فضای سبز خطی در کنار منزلمان پر از جوان هایی ست که گرد هم حلقه زده اند، انگار سیزده بدر هست ، برخی شان در زمین خالی مشغول تیله بازی ، اینجا گروه گروه مردان جوان فارغ از هر چیزی کرونا را به هیچ جایشان نگرفته اند.

کمی انسوتر پیرمردها گرد هم جمع شده اند ایستاده و گویی یک نفرشان انگشتری چیزی نشان شان می دهد مانند اجتماع پنگوعن ها هر کسی سعی دارد به مرکز حلقه خودش را برساند. در بازار شلوغ پیرزنی با تلفن صحبت می کند "که از خانه شیشتو حوصله مه سرامده ، بور شدم."

همه اینها یک چیز را نشان می دهد اپیدمی بیماری حالاها ادامه خواهد داشت، مشکل بعدی این خواهد بود که در ادامه بحران، پول های مردم ته خواهد کشید ، و همه مجبورند برای بدست اوردنش بیرون بیایند. در میان اقوام ما به وضوح مشخص است انهایی که اخبار خارجی تماشا می کنند قرنطینه را بهتر رعایت می کنند و انهایی که فقط اخبار داخلی را می نگرند کرونا را ساده می انگارند.

اندوخته مالی خیلی از افغانها در همین گلشهر که من زندگی می کنم بیشتر از پنج الی ده روز اینده کفاف زندگی شان را نخواهد داد، انهایی که می توانند در خارج از کشور برای قوم و خویش شان در افغانستان و مهاجران درایران کمک کنند، حتما اینکار را بکنند.

https://telegram.me/golshahrletters

تلگرام نامه هایی از گلشهر