مهمان

چقدر از این عربها خوشم می اید بهتر بگویم عراقی ها ، همین ها که خیلی شبیه خود ما هستند خانواده های شلوغ پلوغ قد و نیم قد از قشر متوسط اجتماعشان که حالا به مدد بی ارزش شدن پول ایران وسعشان می رسد سفر زیارتی بیایند مشهد ، انگار همه ی تفریح گاه های این شهر را از حفظ هستند .

صداهای مختلف از زبان های دیگر را می شنوی آنگاه خوش حال می شوی ،میان افغان ها یک مثل این است ، مهمان مهمان را خوش ندارد صاحب خانه هر دو را 

ولی برای من چنین نیست من از آنها خوشم می اید آدم های ساده سرخوش انگار عین خیالشان نیست که در دنیا چه می گذرد ، آدم های که به سادگی تمام می ایستند و با ضریح ها عکس می گیرند مرا یاد گذشته های دور پدرها و پدربزرگ های مان می اندازند  

آنهایی که جلوی ضریح های امام زاده های همه شهرها دست بر سینه به لنز دوربین ها زل می زدند یاد آنها که هنوز ساده بودند هنوز دنیای شهر نشینی تغییرشان نداده بود هنوز خیلی چیزها عوض نشده بود .

دوره المیاع ، شای 

تابلوهای مکان ها را هم به زبان عربی تبدیل کرده اند که عربها راحت تر بتوانند مسیرها را پیدا کنند ، گویی دولت و مردم فرش قرمز برای آنها پهن کرده از امدنشان آشکارا خوشنود هستند .

با خودم می گویم کاش ما افغان‌ها هم همین طور وارد این مملکت می شدیم با افتخار ، با شادمانی ،دستمان را در جیب مان می کردیم و مشت مشت پول می دادیم بابت هر چیزی که اینجاست 

نه به آن صورت ،نه با اوارگی .