ما سه گروه

چند شب پیش فرصتی دست داد تا با یکی از دوستان جان بنشینیم و گپ و گفتی کنیم .

اصولا یکی از مطالبی که در هر محفل تماما افغان از نوع مهاجر در ایران زیاد درباره ان بحث و جدل و گفتگو می شود مدارک شناسایی ، کارت کارگری، گواهی نامه رانندگی که نداریم بیمه درمانی و نامه و اینجور چیزهاست.

اصولا رانندگان افغان در ایران یعنی انهایی که اتومبیل دارند به سه دسته تقسیم می شوند، اول انهایی که با پاسپورت زندگی می کنند و متاهل هستند این دسته گواهی نامه دارندو با خیال راحت می رانند، دومین دسته بدون گواهی نامه ها هستند، این دسته ی بزرگ از رانندگان افغان خود به دو بخش تقسیم می شوند ، هزاره ها و غیر هزاره ها.

هزاره ها که اصولا از پنج کیلومتری و بدون دوربین کنترل نامحسوس هم به سادگی قابل شناسایی هستند دسته کلان این جمعیت هستند، انها حتا از پشت سر هم قابل شناسایی اند. و اصولا  در ایران افغانی یعنی هزاره . این دسته با هزار سلام و صلوات اتومبیل شان را سوار می شوند، اینجا نمی خواهم بگویم رانندگی امروزه همچون غذا یک نیاز هست، اما این غذا که لقمه هایش سخت بلعیده می شود چاره ای جز خوردن ندارد ، حتا به بهای نداشتن گواهی نامه که خود بهای سنگینی ست.

 دسته ی سوم کسانی هستند که هزاره نیستند گواهی نامه ندارند اما به سادگی اب خوردن رانندگی می کنند، پشتون ها و تاجیک ها ودیگر اقوام که پلیس نمی تواند انها را از ایرانی ها تفکیک کند.

گواهی نامه این گروه چهره شان است.

اما رانندگی با چهره یا بدون چهره ، بدون داشتن گواهی نامه یک مشکل بزرگ درایران است ، کاش با تغییر قوانین می شد امنیت بیشتری برای میزبان و مهمان اورد ،کاش.